Recenzja: "Poradnik pozytywnego myślenia" Matthew Quick

Zawsze kieruję się zasadą „najpierw książka, potem film”. Tak też było teraz, choć jak na dzisiaj, filmu wciąż nie ruszyłam. Dlaczego? Boję się, że zepsuje mi on obraz niebanalnej książki, którą przeczytałam, i nad którą trzeba się trochę zastanowić, by odnaleźć piękno zapisane w prostych słowach. 

Przed sięgnięciem po Poradnik pozytywnego myślenia nie interesowałam się nawet filmem. Więc dlaczego po nią sięgnęłam? Moje oko przyciągnęła okładka. Wiem, tak się nie robi, to nieładnie. Pomińmy żółty napis mówiący o nominacjach do Oskara, a spójrzmy na krzyżyki i strzałki oraz notatki takie jak „Hemingway kłamie”. Co to za książka?

Od pierwszych stron poznajemy postać Pata. Pat wychodzi właśnie z „niedobrego miejsca”, czyli zakładu psychiatrycznego, by wrócić do dawnego życia i swojej żony Nikki. Wszystko w porządku, ale w takim razie gdzie jest Nikki? Otóż to nie takie proste. Pat uważa, że jego życie to film, który musi skończyć się happy endem. Pat ma plan. Musi codziennie trenować, łykać kolorowe tabletki, ćwiczyć bycie miłym, nie poddawać się agresji i czytać dużo książek. Rewelacyjny plan, który przecież musi się spełnić. Jako niepoprawny optymista, Pat nie wierzy w jego niepowodzenie. Plan ten przekształca się 
w dzienną rutynę Pata, który między treningami, oglądaniem meczów swoich ukochanych Orłów i wizytami u terapeuty, zagłębia się w amerykańskiej literaturze, bo to zaimponuje jego żonie , gdy już ich rozłąka się skończy. Rodzina i przyjaciele Pata reagują nerwowo na wzmianki o Nikki, ale wspomnienia Pata są na tyle zamglone, że ten nie rozumie dlaczego. Jednak w jego życiu pojawia się ekscentryczna i nieco niezrównoważona kobieta o imieniu Tiffany, która niemało miesza w porządku dnia Pata. Droga do happy endu okazuje się dłuższa niż miała rzeczywiście być.

Całą powieść pochłonęłam w dwa dni, ale sądzę, że da się ją także przeczytać w kilka godzin. Pisana jest ona niesamowicie prostym 

i przyjemnym językiem z racji tego, że trzydziestoparoletni Pat ma mentalność dziecka. Tą samą historię mogłaby opowiedzieć mi moja młodsza kuzynka, a ja nie dostrzegłabym różnicy w języku. Nie jest to oczywiście minus. To logiczny dodatek do postaci Pata, który sam nie zagłębia się w historię swojej choroby, nie zna nazw leków, które przyjmuje lecz rozpoznaje je po kolorach, jego punkt widzenia jest punktem widzenia dziecka, wszystko jest czarno-białe, bo i po co mieszać…

Autor przez całą książkę wpaja nam, że musimy myśleć pozytywnie. Happy endy istnieją, wystarczy tylko poczekać. Choć Pat przez większość powieści desperacko trzyma się swojej wersji happy endu, okazuje się, że nieco inny, ale równie szczęśliwy happy end może mieć tuż przed nosem. Miałam wiele mieszanych uczuć podczas tej lektury, ale zresztą sama nie wiem czego mogłam się spodziewać. Tytuł mógłby mi powiedzieć, że jest to wesoła książka, choć teraz wiem, że w niektórych momentach do wesołości było dość daleko. Nieugięta postawa Pata sama w sobie motywuje do pozytywnego myślenia, a cała historia pokazuje jak żyć, jak odbudować swoje życie, gdy zaczynało się z niczym. Skoro Pat może, to ja też mogę. 

Ta książka jest dziwna, ta książka jest po części zagadką. Mamy tu mnóstwo niedopowiedzeń, przez niekompletne wspomnienia Pata czasem sami nie wiemy co jest grane. Nieporadny Pat jednak zdobył moje serce i pomimo, że książkę przeczytałam kilka tygodni temu, teraz pisząc recenzję jestem nią wciąż oczarowana. Może jest to historia do przewidzenia, bo przecież z początku wiemy, że książka o takim tytule nie może się źle skończyć, ale magia tkwi chyba w tym, że po jakimś czasie uśmiechniesz się na myśl o happy endzie Pata.

Nie zawsze było jednak idealnie, jestem trochę marudą, ale jest jednak mała rzecz, której mi zabrakło. Mianowicie postać Tiffany, której jest tam za mało. Nie wiem jak przedstawiona była w ekranizacji, może to trochę zmniejszy mój niedosyt, ale jak na tak ciekawą osobę, poświęcono jej niewiele uwagi. Spodobał mi się jej charakter i sposób bycia, nie sądziłam, że jej historię poznamy chociaż w połowie tak dobrze jak Pata, jednak ta dziewczyna miała duży potencjał, który chyba nie do końca został wykorzystany. 

Nie jestem tu od tego by marudzić, ten mały mankament niknie w moich odczuciach po przeczytaniu książki, której jeszcze długo nie zapomnę, bo była dla mnie niemałą odskocznią od rzeczywistości.

Ocena: 8/10

„Świadomość, że cuda się zdarzają, wielu ludziom daje siłę do życia.”

___________________________________________________________________________________ 

Chyba mogę powiedzieć, że dzisiaj tak nietypowo, ale mam jeszcze wiele książek i wiele przemyśleń, więc sądzę, że takie recenzje będą się tu częściej pojawiać. Nie ukrywam, że jestem molem książkowym i uwielbiam czytać, więc będzie to takie urozmaicenie pomiędzy moim gadaniem i zdjęciami. Mam nadzieję, że się podobało i wielbiciele książek, którzy jeszcze nie mieli styczności
z Poradnikiem pozytywnego myślenia już niedługo się za niego zabiorą.