"The Maze Runner" James Dashner

Zastanów się, czy grupka przypadkowo dobranych ludzi rzucona w sam środek niezamieszkałego terenu będzie w stanie należycie funkcjonować? W dzisiejszym, konsumpcyjnym społeczeństwie dominuje egoizm, walka o dobra materialne i pozycję, jak najwyższą oczywiście. Czy wciąż potrafimy budować od zera? Potrafimy zachować człowieczeństwo i pomimo zagrożenia nie doprowadzić się nawzajem do szaleństwa? Od czasu pamiętnych Igrzysk śmierci gatunek dystopii osiągnął ogromny sukces i rozpoczął trend nastoletnich bohaterów walczących z systemem. Ci, pozornie dzieciaki, okazują się pokoleniem, które współpracą i łączącą je ideą potrafią zdziałać cuda i przezwyciężyć niezwyciężone. W czym tak naprawdę tkwi ta siła? Nie wiem, ale tym razem Dashner pokazał mi potencjał tej oto grupki nastolatków.

Thomas budzi się w windzie i z przerażeniem uświadamia sobie, że jedyne co pamięta, to jego własne imię. Drzwi windy się otwierają i ukazują mu obce twarze młodych chłopców. Nie wiedząc gdzie jest, kim jest i kim był, musi się dopasować do zasad obowiązujących w Strefie. Ta z kolei jest jedynym bezpiecznym miejscem w świecie, w którym się znalazł. Strefę otacza labirynt, który ciągnąc się kilometrami jest niebezpieczną pułapką z czyhającymi na świeże mięso bezlitosnymi kreaturami. Zadaniem Thomasa jest teraz odnalezienie swojego miejsca w społeczności stworzonej przez chłopców i co ważne, bycie użytecznym. Po pierwszym szoku Thomasa, jego i grupkę kilkudziesięciu mieszkańców Strefy czeka kolejna niespodzianka. Dzień po przybyciu naszego głównego bohatera, drzwi windy otwierają się po raz kolejny, tym razem ukazując ciało ledwo żywej dziewczyny. To wydarzenie zmienia wszystko, burzy ustanowioną już rutynę i włącza zegar odliczający godziny do krwawego końca.

Porównywać bardzo lubimy, szczególnie jeśli o ten gatunek chodzi, a w tym przypadku nie da się nie porównać trylogii Dashnera do bestsellerowej trylogii Collins. W tym wypadku nie działam absolutnie na niekorzyść Dashnera, bo autor ten nie rzucił mi czegoś, co już dawno było, a zaskoczył świeżością, oryginalnością i dreszczykiem emocji, który tak bardzo lubię. Bezbronne dzieci trafiające w sam środek piekła z obietnicą śmierci to coś, co poruszy wielu z nas. Przywiązujemy się, kibicujemy z całych sił gorączkowo przewracając kolejne karty powieści. Nagłe zwroty akcji, panika szybko rosnąca w głowie poszczególnych bohaterów, a w końcu resztki nadziei na przetrwanie i… wybija godzina dwunasta w nocy, a ja wciąż siedzę zaczytując się w słowach Dashnera. I tak aż do samego końca książki.

Strefa jest o tyle ciekawym miejscem, że jako azyl zamieszkały przez pewną grupę dzieciaków tworzy odrębną przestrzeń, której mieszkańcy tworzą dobrze prosperujący system. Nie ma większych spięć, walk o władzę, bohaterowie przydzielając sobie nawzajem poszczególne profesje dążąc do samodzielności. W Strefie wszystko ma swój określony rytm. Raz w tygodniu w windzie pojawia się dostawa żywności, raz na pewien okres czasu pojawia się nowa osoba, o konkretnej porze drzwi Strefy są zamykane i do przełomowego momentu absolutnie nic się nie zmienia. Ponadto, nastolatkowie utworzyli w swojej małej społeczności specyficzny język, który z początku niezrozumiały dla nowych przybyszów, z czasem przechodzi do mowy codziennej. Dashner ma za to u mnie duży plus, ponieważ ten mały zabieg był ciekawym urozmaiceniem języka nastolatków. Każdy chłopiec w Strefie zostaje przydzielony do pewnej pracy, którą ustala się po dwóch tygodniach praktyk w każdej z profesji. Wszystko działa naprawdę sprawnie, zaskakująco sprawnie jak na tak młodych bohaterów. Wielu z nich polubiłam, każdy nieco inny, była to ogromna mieszanka charakterów ze względu na ich wiek nastoletni. Zostali oni także poddani swego rodzaju testowi, tolerancji na strach. Niektórzy z nich potrafili zachować zimną krew i trzeźwość w myśleniu, inni natomiast do tego jeszcze nie dojrzeli i łatwo poddawali się panice. Euforia, strach, płacz, przedwczesna radość, zdenerwowanie, wybuchowość… Dashner u swoich bohaterów pokazał nam całą gamę emocji, za które nie możemy ich winić… to przecież tylko dzieci.

Lektura The Maze Runner była dla mnie niesamowicie wciągająca i dała mi prawie wszystko, czego oczekiwałam. Prawie. Z racji, że Strefę otacza labirynt, chłopcy mają za zadanie rozwiązać pewną zagadkę. Tak to zwykle z labiryntami bywa. Ale zagadka jest, ale jakaś taka… nie zagadkowa. Liczyłam na rozrywkę w postaci wysilania moich szarych komórek, która towarzyszyłaby mi przy rozwiązywaniu tajemnicy labiryntu wraz z chłopcami. W samej idei umieszczenia bohaterów w tej betonowej pułapce czegoś mi najzwyczajniej zabrakło. Rozbudowania, które mam nadzieję, że znajdę w drugim tomie tej serii.

Bądź co bądź, The Maze Runner dostarczyła mi mnóstwo rozrywki, nutkę niepewności i kilka porządnych godzin zastanawiania się nad dalszymi losami Thomasa i jego przyjaciół. Jestem oczarowana historią Dashnera i pełna obaw co do praw rządzących tym niebezpiecznym światem. Jak już się mogliście domyśleć, wizja przyszłości amerykańskiego autora nie jest zbyt wesoła, a przede mną jeszcze dwa tomy pasjonujących przygód szesnastoletniego Thomasa. Książki te mam nadzieję, że utrzymają poziom pierwszego tomu, który wywarł na mnie bardzo dobre wrażenie, przez co oczekuję kolejnej dawki emocji. Mam nadzieję, że w moim odczuciu pomysły autora nie skończą się wraz z pierwszym tomem, jak to się stało z inną lubianą przeze mnie dystopijną serią.  

Ocena: 9/10 

"Był to dziwny i niepokojący widok, zupełnie jakby stał na krańcu wszechświata, i przez krótką chwilę aż zakręciło mu się w głowie."